18 Tips: Zelfvertrouwen Vergroten Van Kinderen [Zo Voed Je Ze Op Met Eigenwaarde]

Hoe kun je jouw peuter, kind of puber meer zelfvertrouwen en eigenwaarde geven? Hoe kun je ze positief en ontspannen opvoeden? Hoe kun je omgaan met 'tegendraads' of ‘ongewenst gedrag' van je kind, op een manier waarop hun zelfvertrouwen intact blijft? De perfecte opvoeding bestaat niet, maar in dit artikel over opvoeden vind je effectieve tips voor de ouders en de ontwikkeling van het kind…

Tip 1 – Kind opvoeden met zelfvertrouwen? Gebruik geen kritiek en veel bemoediging!

Hoe kan mijn kind meer zelfvertrouwen krijgen? Hoe kan ik zelfvertrouwen beter in de opvoeding verwerken? Laten we beginnen met het snelle antwoord…

➜ Doe dit: geef je kind niet te veel complimenten (externe validatie) maar toon liever interesse en bemoedig zelfstandigheid (interne validatie)

❌ Wil je dat jouw kind de ultieme people pleaser wordt? Zeg dan vooral bij alle mooie dingen die je kind doet: “Geweldig, dit is de mooiste tekening die ik ooit gezien heb!” Oftewel: zorg er dan voor dat jouw kind externe validatie krijgt en zoekt. Dit is ongezond.

✅ Je hoeft niet iedere toren of tekening die je kind gemaakt heeft, de hemel in te prijzen. Zoals met alles, zijn ook complimenten niet goed als ze er te veel zijn. Bemoedig je kind juist om interne validatie te vinden. Toon dus liever interesse en stel vragen over het proces:

• “Hoe voel jij je erbij als je dit doet?”
• “Hoe ben je op het idee gekomen?”
• “Wat vond je hier het leukste aan?”
• “Wat goed dat je tóch hebt doorgezet!”

Waarom? Zo zit de wereld simpelweg niet in elkaar

Raad eens: zijn juf op school zal ook niet altijd een compliment kunnen geven. En als je kind18 wordt zal niemand spontaan complimenten aan hem geven. Dus houd het realistisch. Bovendien zou het krijgen van een compliment hierdoor steeds de enige reden zijn voor het kind om nog iets te gaan doen.

Waarom nog meer? Leer het kind om dingen voor zichzelf te doen

Als je met complimenten strooit, wordt je kind een people pleaser, omdat hij dan alles voor de complimenten doet. Hoe heerlijk zou het zijn als hij dingen voor zichzelf zou doen?

Zeg ook niet: “Goed je best doen op school!” Laat het kind doen wat het wil. Laat het kind niks voor ons doen.

➜ Doe dit: bemoedig op gedrags- capaciteits- én identiteitsniveau

Zo krijgen je kinderen natuurlijk zelfvertrouwen: communiceer dat ze het goed doen – en dan met name op inzet en eigenschappen, zoals doorzettingsvermogen en concentratie! En dat ze de moeite waard zijn om geliefd te zijn! Dat ze als mens de moeite waard zijn!

Één woord van bemoediging kan iemands toekomst veranderen.

Voorbeelden:

• Jij wordt nog een goede student en een rolmodel voor je vrienden. Ik weet zeker dat je een groot mens zal worden en heel veel mensen wijsheid en geluk zal brengen.
• Je bent ijverig en intelligent.
• Ik geloof in je.
• Steel de show!
• Je kunt het wel, je weet het alleen nog niet.
• Vindt je kind iets moeilijk? Coach hem dan met de babystapjes-methode: gewoon één eerste letter schrijven, in plaats van meteen een hele zin.

Laat je bemoedigingen echter niet alleen maar op identiteitsniveau zijn, zoals “Je bent een slim kind!” Geef ook aandacht aan bemoedigingen op gedragsniveau, zoals: “Je doet iedere keer weer je best!” Bemoedigingen op gedragsniveau wakkeren een growth-mindset aan, terwijl bemoedigingen op identiteitsniveau een valkuil bevatten: “Ik ben al slim, dus ik hoef niet zo veel meer te doen…” Bovendien kunnen dat soort bemoedigingen druk op kinderen leggen.

Noem je dochter niet constant prinses of schatje, maar benoem haar goede eigenschappen. Inspirerend, hoopvol, dapper, strijder, bekwaam, intelligent, eerlijk, betrouwbaar, gul, ondernemend, creatief, artistiek, zorgzaam, grappig, sterk…

Blijf je kinderen in ieder geval lekker bemoedigen. Inspiratie nodig voor bemoediging en complimenten voor je kind? Kijk eens bij deze 198+ voorbeelden van complimenten.

➜ Waarom? Kind opvoeden met zelfvertrouwen door een ‘innerlijke mentor' in ze te programmeren

Hoe vaak communiceer je aan je kinderen dat ze als persoon de moeite waard zijn om geliefd te zijn? Doe dit zo vaak mogelijk. Zo ontwikkelen je kinderen een innerlijke stem/mentor die van nature dezelfde dingen tegen het kind zegt.

Hoe langer de ouders (en leeftijdsgenoten) die stem erin programmeren door waardering en gevoelens van affectie te uiten, hoe natuurlijker het voor het kind wordt om zo te denken. Het kind ziet de wereld op deze manier op een totaal andere manier dan wanneer het niet zo zou opgroeien.

Het kind zal de wereld dan zien als een goede plek, een fijne plek, een wereld die van het kind houdt en het accepteert, waar waarde is en waar het kind waarde kan bijdragen. Dan is het natuurlijk voor het kind om zelfvertrouwen te voelen.

Waar gaat het dan vaak mis met het zelfvertrouwen van een kind? Ouders die kritiek en twijfel in het kind programmeren. En dan vooral op identiteitsniveau: ‘Wat ben je toch een slordig kind.' In plaats van: ‘Je bent super netjes, en je laat dit vandaag nog niet zien.' Houd het model van de logische niveaus dus in de gaten in je communicatie.

➜ Én doe dit: kies voor liefde en affectie – waak ervoor om je kind nooit te bekritiseren

Bekritiseer je kind nooit. Gebruik juist positieve suggesties en geef het kind onvoorwaardelijke liefde en affectie.

Een kind dat zich misdraagt, is simpelweg een ontmoedigd kind. Geef kinderen complimenten als ze een goede daad hebben verricht, zoals wanneer ze een ander kindje troostten of wanneer ze hebben aangeboden om mee te helpen in het huishouden.

➜ Waarom? Kinderen hechten belang aan wat hun ouders zeggen

Het zou tot de ernstigste misdaden moeten behoren wanneer een ouder een kind onnodig bekritiseert. Het kind wordt namelijk haast onherstelbaar beschadigd.

Tip 2 – Vergelijk jouw kind nooit met anderen als je hem/haar bemoedigt

Zie bijvoorbeeld onderstaande video waarin een vader zijn dochter voor de spiegel motiveert met affirmaties, voordat ze naar school gaat:

➜ Doe dit: bemoedig nooit in de overtreffende trap, maar in de stellende trap

De kracht van bemoediging ken je ondertussen al uit de eerste tip van dit artikel. Zeg of projecteer bijvoorbeeld tegen je kinderen…

• Dat ze knap zijn
• Dat ze slim zijn
• Dat ze goed kunnen verkopen
• Dat ze een goede broer zijn
• Dat ze goede kinderen zijn
• “Je maakt me vrolijk.”
• “Je bent heel vriendelijk naar iedereen toe.”
• “Ik ben dankbaar dat je er bent.”
• “Je bent mooi van binnen en buiten.”
• “Je bent dapper.”
• “Ik waardeer je meer dan je weet.”
• “Je hebt geweldige ideeën.”
• “Ik vind het geweldig dat je zo veel doorzettingsvermogen hebt.”
• “Ik kan je innerlijke kracht zien.”

Ook affirmaties dragen hieraan bij. Het is hierbij belangrijk dat je het kind niet met anderen vergelijkt. Gebruik nooit superlatieven (de overtreffende trap) in je taal als je bemoedigingen maakt.

• Zeg dus niet: je bent de knapste
• Maar zeg: je bent knap

➜ Waarom? Vergelijken met anderen voedt het ego

Het ego ziet verschillen tussen mensen: beter of slechter. Doordat je niet in superlatieven bemoedigt, ben je niet op ego-niveau, maar op liefde-niveau aan het bemoedigen. Het kind zal dit gevoel overnemen en nog meer liefde in zichzelf ontwikkelen.

Tip 3 – Maak gebruik van het Rosenthal-effect voor krachtige opvoeding: impliceer het goede

➜ Doe dit: als je kind iets doet wat niet mag of niet prettig is, bemoedig het kind dan in de goede richting door te impliceren dat het kind het gewoon kan

Bovenstaande video vat alles perfect samen. Laten we hieronder ook meteen naar wat voorbeelden gaan:

• Zit je kind vies te snotteren in plaats van een zakdoek te pakken, zeg dan niet: “Je zit altijd zo vies te snotteren,” maar zeg: “Je bent een schoon en aangenaam persoon,” terwijl je het kind helpt door een zakdoek aan te reiken.
• In plaats van te zeggen: “Je bent ongehoorzaam,” zeg je: “Je luistert altijd zo goed.” En ondertussen leid je met je lichaam het kind in het juiste gedrag.
• Als je kind geen initiatief neemt om een oudere vrouw te helpen met haar tassen: “Wat fijn dat je meehelpt met d'r tassen dragen!”
• Als je niks hoort waar dat eigenlijk had gemoeten, kun je doen alsof je het wel gehoord had: “Ook fijn om jou te zien schat!” “Love you too!” Dit kun je bijvoorbeeld doen wanneer de ander meteen op een negatieve toon begint.

Wat merk je uit bovenstaande voorbeelden? Benoem niet wat je ziet, maar benoem wat je wilt zien. Zo conditioneer je het kind op een positieve manier.

Zie niet wat er is. Zie zoals je wilt dat het is.

➜ Doe dit: grijp niet in, los niet op en red niet – maar impliceer dat je kind het zelf al kan oplossen

Nog beter is: vertrouwen uitspreken en bemoedigen in situaties waar je normaal gesproken zou ingrijpen, oplossen, redden of preken. Heb een houding waaruit te voelen is: “Ik vertrouw erop dat jij dit aankunt.” Het maken van deze implicaties noemen we de vooronderstellingen-techniek.

Impliceer dat jouw kind “het gewoon weet”, zodat je zelfstandigheid bevordert bij je kind. Hiermee bemoeder je je kind niet, maar ga je ervan uit dat je kind precies weet wat het juiste is om te doen.

Meer voorbeelden:

• Stel wat vaker vragen, in plaats van het geven van bevelen, zodat de kinderen zelf nadenken. “Wat moeten we ook alweer doen als we limonade hebben gemorst?” “Hoe kun je deze ruzie het beste oplossen met Marie?” “Wat is een goede manier om je ogen te beschermen tegen de zon?” “Hoe ziet jouw studieplanning eruit?” Dit heet inductie.
• “De theedoek ligt helemaal nat en opgefrommeld in de wasbak… Wat gebeurt er dan?”
• “Ik zie overal kleurpotloden en het is bedtijd…”
• “Wacht, ik ben het vergeten: had ik je niet zojuist gevraagd iets te doen? Wat was dat ook alweer? Ik denk dat we ons klaarmaakten om ergens heen te gaan, maar kun je me er alsjeblieft aan herinneren waar?”
• Vraag: “Wat vind jij van je sokken op de vloer?”
• Impliceer: “Ik ga de witte was doen.” Je kind ziet het voorbeeld en zal aanbieden om de bonte was te doen.
• Als je kind het niet automatisch doet, kun je zeggen: “Wat goed dat je altijd vanzelf meehelpt met de was!”
• Wanneer je kind scheldt: “Wat waren het precies? Ik heb je niet goed gehoord.” Bijvoorbeeld wanneer je kind een woord gebruikt als “Negertjes”, zeg dan: “Watte, ik had je niet goed verstaan…”
• In plaats van: “Zeg sorry”, kun je ook zeggen: “Ik weet dat je geen baby meer bent en dat je weet wat je moet doen.” Waardoor het kind zelf op het idee komt om sorry te zeggen.
• In plaats van je kind te forceren om “sorry”, “alsjeblieft” of “Ik hou van je mama” te zeggen, kun je dat impliceren: “Was er nog iets dat je wilde zeggen? Wilde je me nog iets vertellen? Ben je nog iets vergeten? Oké, zeg maar wat je wilde zeggen.” Of zeg alvast: “Ik hou ook van jou.”
• Gebruik eens wat minder woorden. Simpele ankers kunnen ze totaal vervangen. Misschien een hand op het hart om liefde te communiceren, of naar een stuk afval wijzen om te laten weten dat die opgeraapt mag worden.
• Een baby pakt een kostbare porseleinen vaas. Jij kunt aannemen dat het kind er voorzichtig mee omgaat en vooral: dat hij het direct aan jou geeft, waardoor je de vaas vriendelijk pakt en zegt: “Dankjewel dat je hem aan mij wilt geven!”

Maak ook gerust samen afspraken met het kind: Neem het kind mee in het zoeken naar de oplossing. Laat het kind ook mee-brainstormen en vind samen een oplossing. Richt het gesprek dus meer op oplossingen, in plaats van praten over de schuldige en wat er allemaal verkeerd werd gedaan.

➜ Doe dit: vul positief in

Er is een bekende Instagram/Tiktok video waarin een peuter zich stoot tegen een ballon. Er is dus letterlijk niks aan de hand. Er worden twee scenario's getoond in de video:

• In scenario 1 reageren de ouders in paniek alsof het kind huilt en getroost moet worden. Het kind blijft dan ook huilen.
• In scenario 2 reageren de ouders alsof er niks aan de hand is, want er is ook niks aan de hand. Het kind incasseert de gebeurtenis twee seconden in stilte en lacht daarna.

Wij als ouders kunnen dus gewoon invullen dat dingen oké zijn en dat ons kind veerkrachtig en kalm is.

Mijn dochter van 10 verveelde zich tijdens haar vakantie. Ik had al zo veel verschillende opties om te gaan doen aangedragen en bij alles zei ze: nee, geen zin in. Toen heb ik het over een andere boeg gegooid en gezegd. ‘Ik weet dat je het leuk vindt om 10 bladzijden te lezen.' En… ‘Ik weet dat je van spannende verhalen houdt en blij bent als je in dit boek begint'. En verdomd, ze ging meteen beginnen.
– Jojanneke, een van mijn lezers.

➜ Doe dit: overdrijf met je bemoedigingen

Overdrijf liever de vaardigheden van het kind dan dat je ze te weinig erkent. Spreek ook acceptatie uit als dat het kind in realiteit juist negatieve eigenschappen toont, zoals roddelen of niet voor zichzelf opkomen: dan kun je liefdevol zeggen dat je het liever anders ziet, maar je hoeft er niet als maar over door te gaan.

Huh, wie is dat? Dat is niet Marietje, dat is een professionele turner!
– ‘Rosenthal-effect-grapje' op identiteitsniveau nadat een kind een foto van haar prestatie laat zien.

➜ Waarom? Verwachtingen, gedachten en projecties worden werkelijkheid

Je hebt vast ooit wel eens van het Het Pygmalion-effect gehoord (ook wel het Rosenthal-effect genoemd). Deze experimenten leerden ons dat wanneer je in een basisschool aan een klas en aan de ouders vertelt dat het allemaal VWO-leerlingen zijn, er veel meer leerlingen het VWO gaan halen, en als je juist zegt dat het VMBO-leerlingen zijn, er veel meer het VMBO halen.

Geef licht, en het duister zal vanzelf verdwijnen.
– Desiderius Erasmus

Daarnaast is het roze olifant-effect hier van toepassing. Ook het principe van perceptie is projectie en de wet van aantrekking hebben hiermee te maken.

De manier om het beste uit een persoon te halen? Door waardering en bemoediging.
– Charles Schwab

Tip 4 – Omgaan met tegenslagen: voed je kind op met het belang van ‘falen' en weer doorzetten

➜ Doe dit: nodig aan het einde van de dag je kind uit om een fout te vertellen die vandaag gemaakt is

Vraag iedereen dagelijks om een fout te delen van de dag, inclusief wat het kind daarvan leerde.

Vier de fouten van je kinderen.

➜ Doe ook dit: het is cruciaal voor kinderen om ze te leren waardige daden te blijven verrichten en bereid zijn te falen

Bemoedig je kinderen altijd om te blijven doorgaan met het doen van waardige dingen, waarbij het gewoon kan gebeuren dat het kind faalt. Laat je kind actie ondernemen ondanks de aanwezige kans dat het faalt. Het is cruciaal dat het kind snapt dat falen niet erg is en dat actie belangrijk is.

Laat je kind continu doorgaan met waardige acties, zodat het kind het later kan doorvertellen, ook al heeft het gefaald.

➜ Waarom? Falen is niet wie je bent! En het is nodig!

Je falen is niet wie je bent, leert het feedback-model ons. Dit is bovendien een bouwsteen van eigenwaarde: hoeveel fouten je ook maakt, je bent geen grammetje minder waard. Kinderen met eigenwaarde en zelfvertrouwen weten dit onbewust als de ouders dat goed hebben ‘geprogrammeerd' in de opvoeding.

Dit soort kinderen zijn bereid te experimenteren en daardoor worden ze beter: ze gaan door het leerproces en krijgen zo meer vaardigheden. Puur doordat het kind bereid is te falen.

En dan is het zaak om al het mooie en nuttige in het ‘falen' te zien: het zijn referentie-ervaringen waarop je terug kunt kijken en waarvan je kunt weten: dat is een daad van een goed mens die waardige, nuttige dingen gedaan heeft en het verhaal deelt met anderen.

Alleen de persoon met laag zelfvertrouwen kijkt naar de negatieve dingen in plaats van de positieve dingen, en wil het verhaal verbergen.

Het kind met zelfvertrouwen kan ook een mindere dag hebben, en huilen, maar het kind hoort dan direct weer de ontwikkelde stem die zegt: je bent het waard, je bent het waard om geliefd te zijn.

➜ Doe dit: stel grenzen voor je kind

Geef je kind een Spartaanse jeugd. Verwen ze niet en laat hen niet de baas zijn. Je gaat niet met een kind overleggen welk ijssmaakje het wil. “Dit is hoe we het doen en anders niet.” Leer nee te zeggen, juist tegen je kinderen.

➜ Waarom? De volwassenenwereld wordt anders een harde klap

Als je kind altijd maar meevallers heeft gekregen en nooit moest luisteren, dan zal het met grote moeite in de fase van volwassenheid komen, waarin niet iedereen altijd even lief is en er vele tegenslagen zijn.

Tip 5 – Laat je kinderen fouten maken

➜ Doe dit: bemoedig je kinderen om zoveel mogelijk fouten te maken

Laat je kind waarde vinden in het maken van fouten. Zorg voor bemoedigende woorden zodat je kind experimenteert, fouten maakt en altijd weer opstaat.

Leer het kind: fouten maken mag – en moet zelfs. Zolang er eigenwaarde is, mag een kind oneindig veel fouten maken: zijn waarde vermindert daarmee geen greintje.

➜ Doe dit: laat jouw kinderen helemaal zelfstandig hun fouten oplossen

Verwen kinderen niet en help en troost ze niet bij iedere tegenslag: kinderen voelen zich het sterkst en meest bekwaam als ze de kans krijgen om helemaal zelfstandig met de ups en downs van het leven te leren omgaan.

Laat het kind zelf opkrabbelen als het valt.

➜ Waarom? Fouten maken is de #1 manier waarop kinderen leren

We zouden ons niet moeten schamen voor het maken van fouten. Gewoon opstaan en het opnieuw proberen. Het bijzondere is dat kinderen dit al van nature kunnen en doen.

Bemoedig je kind om dit ook vast te houden. De meeste volwassenen zijn zo bang, voorzichtig en veilig, waardoor ze ineenkrimpen en daardoor juist gaan falen. De meeste volwassenen hebben zichzelf hieraan gehecht.

Maak zo vroeg mogelijk in je leven zoveel mogelijk fouten en geniet. Als je geen fouten maakt, zijn de uitdagingen waaraan je werkt, niet uitdagend genoeg. En dát is een grote fout. Het is belangrijk dat er actie komt en dat je doet en leert.

Lees hier meer over fouten maken.

Tip 6 – Positief opvoeden? Ondersteun je kind bij zijn/haar droom (de kracht van ‘The One Thing')

➜ Doe dit: help je kind met het uitschrijven van zijn of haar grote interesse

Ondersteun je kind bij zijn/haar droom. Wat is de grote interesse van jouw kind? Alles mag. Zelfs het meest gekke idee mag nagestreefd worden.

I have found the best way to give advice to your children is to find out what they want and then advise them to do it.
– Harry S. Truman

➜ Waarom? Je kind mag gewoon ‘falen' in allerlei dingen en zal gelukkig én succesvol worden met ‘The One Thing'

Deze tip valt in het verlengde van de vorige tip: het is oké als je kind het op één vlak goed doet en niet zo goed op andere vlakken.

‘The One Thing' stelt dat je altijd slaagt in jouw grote interesse/passie als je heel vaak bezig bent met die interesse. Dit impliceert dat je gerust mag ‘falen' in allerlei andere vaardigheden bezigheden. Je hoeft maar één ‘one thing' te hebben waar je de allerbeste in bent.

Als jouw kind snapt dat het gerust mag ‘falen' in een heleboel dingen, wordt je kind niet alleen gelukkig, maar wordt jouw kind ook nog eens succesvol in dat ene ding waar het kind niet in ‘faalt'.

Tip 7 – Kinderen die vragen… worden juist niet overgeslagen!

➜ Doe dit: moedig je kinderen aan om veel vragen te stellen

Leer je kinderen om te uiten wat ze willen. Waar heb je zin in? Wat wil je? Vraag het aan mensen! Uiteraard op een beleefde, eloquente en krachtige manier. Niet alleen aan je ouders, maar iedereen in het leven.

Maak van jouw kinderen een wereldkampioen in vragen stellen.

Houd bijvoorbeeld ook eens een vragenuurtje met je kinderen: laat ze alle vragen stellen die in hun hoofd zitten.

➜ Waarom? Als je niks vraagt, weet niemand überhaupt dat je iets wilt, en kan jou ook niks gegeven worden

We worden vanaf de peuterklas tot en met de universiteit continu de mond gesnoerd als we vragen willen stellen. Dit is – samen met het veel te bekende rijmpje ‘kinderen die vragen worden overgeslagen' – een van de allergrootste misstanden in het onderwijs en in de samenleving.

In het leven geldt juist: vraag en het wordt gegeven! Bijvoorbeeld als je iets wilt verkopen, iets wilt krijgen waar je recht op hebt of als je om een gunst wilt vragen. Blijf je stil en vraag je niks, dan kan de magie ook niet naar jou toekomen. Om hulp vragen is bijvoorbeeld heel belangrijk.

‘Vraag en het wordt gegeven' is een veel gezondere uitspraak om je kinderen mee te geven dan: ‘Kinderen die vragen, worden overgeslagen'.

Pas wel op: dit is helaas een rigoureuze belediging voor het etablissement. De kinderen en studenten die zelf durven na te denken en kritische vragen durven te stellen, worden hoogst persoonlijk door de docenten verketterd. Houd rekening met deze gevolgen en bereid je kinderen hier emotioneel op voor.

Tip 8 – Laat je kind zijn/haar emoties (zoals driftbuien) volledig uiten

Nog zoiets wat in het westen niet geuit mag worden: je emoties. ‘Iedere driftbui moet zo snel mogelijk stoppen…'

➜ Doe dit: driftbui? Laat het er zijn

Onderbreek je kind niet in de driftbui. Sterker nog, moedig het kind aan om het helemaal uit te schreeuwen en om uit te razen. Laat maar schreeuwen. Laat het er maar uit. Soms moet je f*cking pissig zijn. Huilen. Lachen. Jammeren… Het mag allemaal.

De meeste volwassenen doen braaf wat ze gezegd wordt. Ze uiten hun emoties niet. Dit is heel jammer. Ondertussen komt er een spelend kind binnen in een kamer vol volwassenen. Hij is nog vrij, maar nee: Laat hem zijn mond houden. Zit. Beweeg niet. Raak niks aan. Hier, een boek. Steek je hand op als je iets wilt zeggen. Er is helaas geen ruimte voor spontaniteit en geluid. Voor leven. Voor springen en bewegen.

Zorg dat je dit niet afpakt van je kind.

Je mag je kind gewoon boos laten zijn. Ga er maar bij zitten in acceptatie, laat hem lekker uithuilen zonder er een speen in doen en zonder te willen troosten of sussen. Ga niet steeds troosten, sussen of kalmeren. Emoties horen de normaalste zaak van de wereld te zijn. Laat je kind eerst uitrazen en ga na de afkoelperiode pas op rationele wijze met het kind in gesprek.

Uit je boosheid. Laat je horen. Je zult niet altijd je zin krijgen. Maar ga voor expressie in plaats van depressie.

Leer kinderen dat iedere emotie goed is. Ook zoiets als boosheid. Geef goede opties om die emoties te uiten, zoals het vertellen van je boosheid of het slaan in een kussen.

Huilt een baby? Vervang “Stil maar” door “Huil maar.” Heeft je zoon zich bezeerd? “Kom hier. Het is oké, adem ermee. Dat hoort erbij als je een jongen bent, als je een man bent.”

Geef je kinderen soms de tijd om gewoon uit te razen. Maken ze ruzie? Stop dan met alles, lees lekker de krant en ga pas weer door met de kinderen als ze laten weten dat ze klaar zijn met ruziën.

Voel je een emotie? Geweldig! Voel het, open het, laat het zichzelf compleet maken. Laat het zichzelf openen. Dit is gezond.

➜ Waarom? Emoties zijn normaal

Heb je volgens jou een zeer pittige peuter? ‘Mijn peuter heeft een driftbui!' Mijn eerste vraag is dan altijd: waarom vind je dat erg? Emoties horen normaal te zijn, en daar vallen driftbuien ook onder.

Emoties mogen er zijn.

We leven in een samenleving waarin kinderen zichzelf helaas niet mogen uiten. Wanneer ze het eigenlijk willen uitschreeuwen, worden ze gedwongen om stil te zijn.

Uiteraard is rekening houden met andere mensen een heel ander verhaal: leer je kind om ook de optie te hebben om niet in een metro te schreeuwen, maar om het op te houden en het te doen als jullie uitgestapt te zijn en niemand er meer last van heeft.

Toen ik regelmatig bij een buitenlands gezin voorlas voor een bibliotheek-project, liet ik mijn voorleeskind al haar driftbuien afmaken, waarna we heerlijk opgelucht konden beginnen met lezen.

Baby's en jonge kinderen kennen geen dualiteit/split. Ze uiten hun emoties. Als ze blij zijn, zijn ze blij. Als ze boos zijn, zijn ze boos. Neem dit niet van ze af naarmate ze opgroeien.

Eis niet dat ze hun gevoelens opkroppen, zich ‘gedragen', maskers en muren opzetten en een verschil zien tussen ‘mij' en ander'. Dwing ze niet weg van hun waarheid – de diamant die ze zijn.

Ook conflicten tussen ouder en kind zijn gezond. Ouders en kinderen gaan soms nou eenmaal in discussie. Het is goed dat je kinderen de vele dingen die je zegt, in twijfel trekken en dingen niet blind aannemen.

➜ Én doe dit: vraag je kind regelmatig naar zijn/haar emoties (simpele mindfulness-activiteiten)

Vraag je kind regelmatig wat voor weertje het van binnen is. ‘Zonnig of bewolkt? Wat voel jij?' Doe dus regelmatig mindfulness-oefeningen met je kind om emoties te observeren.

Zorg ervoor dat iedereen – dus óók de kinderen – al hun gevoelens en gedachten over een conflictsituatie kunnen uiten.

Zorg dat je de standpunten, gedachtes en gevoelens van het kind begrijpt. Erken die gevoelens, gedachtes en standpunten van het kind ook. Volg en leid: “Ik hoor je zeggen dat je geen zin hebt in tandenpoetsen… én we kunnen het ook samen doen.”

Luister zonder oordeel naar je kind als ze iets delen. Ga niet jezelf verdedigen of uitleggen. Gebruik al je luistervaardigheden. Deel daarna pas jouw standpunten en gevoelens. Dan luistert het kind ook naar jou.

Wees niet te trots om ook je eigen fouten te erkennen tegen je kind, en om het bij te leggen en vergeving te vragen. Misschien moeten jullie allebei even wat tijd nemen om te kalmeren, zodat we daarna weer respectvol kunnen zijn naar elkaar toe.

➜ Én doe dit: meld je kind aan voor drama-les

Drama-les is een en al emotie en traint de emotie-spier!

Tip 9 – Leer je kind zich te uiten en geluid te maken

➜ Doe dit: leer je kinderen kabaal te maken

Leer je kind kabaal te maken. Leer je kind zijn/haar keel open te zetten en te schreeuwen.

Ook hier geldt: moedig je kind aan dit te kanaliseren en dit op momenten en plekken te doen wanneer anderen er geen last van hebben. Dit kan dus niet in het openbaar vervoer, maar op het perron, thuis of in het park.

➜ Waarom? Het hart wil zich uiten – Zo maakt het kind contact met het hart

Hoe open je je hart? Dat kan op heel veel manieren, maar er is één manier die kinderen continu ontzegd wordt: door geluid te maken. Adem in en uit en maak daarbij geluid: ‘haah…’ Maak bij het uitademen nog meer geluid: ‘ahhhhh’ of ‘ha!’ Je opent hiermee direct je hart.

Je kunt deze shift fysiek voelen. Als je je hand op je hart legt terwijl je dat doet, voel je het hart vibreren. Je kind leeft en dat kan jouw kind nu voelen!

➜ Én doe dit: beveel een kind nooit om te stoppen met lachen, maar bemoedig het juist

Geluk heeft geen reden nodig. Snoer kinderen nooit de mond als ze hun vreugde uiten. Laat ze in extase verkeren. Het is niet hun schuld dat de norm van de volwassen wereld depressie, strakheid en serieusheid is.

➜ Waarom? Geluk, gelach, extase en het vieren van het leven, dát hoort de norm te zijn

Herken je dat je zelf als kind soms van die schaterlach-momenten had, maar dat al vrij snel een volwassene iets zei als: ‘Nou is het wel genoeg geweest.’ Of er werd gesnauwd: ‘Vertel maar wat er zo grappig is.’ Helaas is extase een taboe in de samenleving… Sterker nog: depressie, strakheid en serieusheid is helaas de norm.

➜ Én doe dit: moedig je kind aan om zijn-haar intuïtie te vertrouwen

Voed je kinderen op met alle vrijheid om hun intuïtie te volgen. Verpletter dat kostbare geschenk niet door ze te de mond te snoeren als ze een slecht gevoel hebben in een bepaalde situatie. Moedig ze aan om dat gevoel te uiten en te vertrouwen, inclusief de emoties die opkomen.

Leer je kinderen echter wel een onderscheid te maken tussen hun intuïtie en oude emoties die zonder reden opspelen. Hier lees je hoe je je intuïtie kunt vertrouwen en hier lees je hoe je hulp van de engelen kunt vertrouwen.

➜ Waarom? Je intuïtie spreekt de waarheid en is je meest intelligente hulpbron

Het is zonde als je jouw kinderen – die van nature hun intuïtie vertrouwen en willen gebruiken – systematisch leert om hun intuïtie te negeren en zich koest te houden.

Tip 10 – Laat je kind zich bewegen

➜ Doe dit: wilde, avontuurlijke, actieve en energieke energizers

Leer je kind zich te bewegen. Of beter gezegd: on-leer je kind dat het altijd maar stil moet zitten. Van nature zijn kinderen namelijk al vrij, maar op school worden ze in de stoelen gedrukt en moeten ze stil zitten.

• Vraag je kind: welke beweging wil jij maken? Wil je van de trapleuning glijden? Wil je van dat muurtje springen?
• Laat je kind een zo vrij mogelijke beweging maken, zonder dat het kind zich hoeft in te houden.
• Doe lipsync=battles
• Doe dance-battles
•  Voor meer inspiratie, kies een van deze energizers uit!

➜ Waarom? Ware intelligentie zit in het lichaam

Waarom is bewegen zo belangrijk? Het lichaam bevat de meest krachtige intelligentie en kracht die we maar hebben. Zulke bewegingen werken als een dynamische meditatie. Als je er een spiritueel aspect aan wilt hangen, dan kun je stelen dat de intuïtie een beweeglijk en vrij lichaam nodig heeft.

Meer lezen over de kracht van het lichaam ten opzichte van stil zitten en het verstand gebruiken? Dat kan hier.

Tip 11 – Geef het goede voorbeeld

➜ Doe dit: ga op zoek naar het goede voorbeeld in jezelf en anderen

De beste opvoeding is: zelf het goede voorbeeld geven. Heeft je kind zijn kamer niet opgeruimd? Laat het broertje het dan doen, en betaal het broertje van het zakgeld van het kind dat de taak niet heeft gedaan.

Wil je dat je kinderen niet schreeuwen? Ga dan na of je zelf schreeuwt. Schreeuw nooit naar je kind. Dit is totaal niet respectvol. Al helemaal niet als jij op je terrasje blijft zitten terwijl je schreeuwt naar de andere kant van de tuin of kamer. Sta op en kom dichtbij het kind zodat je het kind in de ogen aankijkt en praat dan pas.

Wil je dat je kinderen leren om beloftes te houden? Verbreek dan zelf nooit je beloftes aan je kind. Zou je je kind ophalen van school, wees er dan. Zou je naar het park gaan samen, doe het dan. Zou je om 19:00 voorlezen, wees daar dan. Heeft het kind de afspraak gemist, dan is dat ook gewoon jammer voor het kind. Volgende keer beter.

➜ Doe dit: behandel jouw eigen ouders zoals je door jouw kinderen behandeld wilt worden

Ben je zo'n ouder die steeds alles onder controle wil hebben? Ben je zo'n ouder die te veel aandacht aan zijn kind besteedt? Geef dan een stuk van die aandacht aan je eigen ouders. Je eigen kinderen zullen dit als voorbeeld nemen. Als je zelf goed bent voor je eigen ouders, gaat jouw kind leren hoe hij of zij jou in de toekomst moet behandelen.

Wees zelf de persoon die je wilt dat je kinderen worden.

Laat kinderen vrij én laat zien dat je altijd klaar voor ze staat om ze te steunen.  Dring niet jouw manier aan ze op (voor je eigen belangen). Deze kinderen worden meer onafhankelijk en volwassen dan anderen.

➜ Doe dit: leid het kind in het juiste gedrag wanneer het kind iets slechts doet

Straffen is niet per se nodig als je ook gewoon direct het goede voorbeeld kunt laten zien. Slaat je kind je? Pak zijn hand en aai je eigen gezicht met zijn hand. “Zo raak je mama aan.”

➜ Waarom? Je kunt niet iets aan iemand leren door iets te vertellen aan de ander

Je kunt niet iets aan iemand leren door iets te vertellen aan de ander en jouw wil op te leggen. Kinderen die jou als het goede voorbeeld zien, jouw steun voelen én vrijgelaten worden, worden meer onafhankelijk en volwassen dan anderen.

Leef het voorbeeld zonder een woord te zeggen. Zien ze jou iedere dag een boek lezen en sporten, dan gaan ze het uiteindelijk ook doen.

Meer lezen over waarom dit werkt? Kijk dan bij onderstaande twee artikelen:

• Dit staat ook wel bekend als de methode van Byron Katie.
• Dit is de inductieve methode om iets over te brengen in plaats van de deductieve methode.

Tip 12 – Leer je kind te leven met opties, oftewel keuzes

➜ Doe dit: Geef je kind de verantwoordelijkheid om verschillende opties te testen

Wijs je kind op alle opties die er in een situatie zijn.  Laat het kind zelf kiezen welke optie het kind nu wil testen, in plaats je kind steeds maar één manier of één gedraging op te leggen.

Gebruik hierbij gerust een illusie van keuze: “Wil je voor of na het voorlezen je tandenpoetsen? Jij beslist!”

➜ Waarom? Met opties staat het kind in zijn/haar kracht

De mensen die het verst komen in het leven, zijn mensen die opties hebben, en weten dat ze altijd opties hebben, bijvoorbeeld over hoe te reageren. Behoud altijd optievrijheid, zoals het hebben van keuze in hoe je je voelt. Dat is flexibiliteit. Proactieve mensen leven met opties.

Heb je maar één keuze, dan ben je een robot. Heb je twee keuzes, dan heb je een dilemma. Heb je drie of meer manieren om iets te bereiken, dan heb je opties. Dan zal je het ook gaan bereiken. En als die drie opties wegvallen, creëren we gewoon weer nieuwe manieren.

Hoe belangrijk is het voor een kind om te weten dat het opties heeft! Met andere woorden: keuzes.

• Opties om zich boos, droevig, blij of bang te voelen.
• Opties om te spelen, bewegen, schreeuwen en gillen… of om rekening te houden met anderen in de omgeving en op een ander moment te gillen.
• Opties om een probleem op te lossen
• En zo zijn er nog veel meer situaties waarin het zinvol is om keuzes te hebben.

➜ Doe dit: zeg niet wat je kind niet moet doen, maar zeg wat het wél kan doen

• Verander “niet doen” in “doen!”
• Zeg tegen je kind niet: “Niet stoeien!!” Maar zeg waar en wanneer het wél kan. “Je mag buiten stoeien.” Of vraag het: “Waar mocht het ook alweer wél?”
• Niet “Ipad-tijd is voorbij!” Wel: “Kijk, hier is de lego!”
• “Niet “Stop eens met slaan!” Wel: “Raak maar voorzichtig aan. Kijk, zo… Hoe ging dat ook alweer?”
• Als het kind met een kostbaar porseleinen beeld wil spelen, geef je het kind de speelpoppen waar het wél mee kan.

➜ Waarom? Het is onnodig om alleen maar negatief te zijn

Waarom zou je alleen maar focussen op wat allemaal niet kan? Leer je kind in oplossingen en opties te denken: Binnen kan nu hier niet gestoeid worden. Maar morgen overdag wel, of buiten kan het ook. Kijk naar de mogelijkheden en focus je kind daarop.

Tip 13 – Je kind streeft niet naar meer, maar is tevreden met dit verse moment! Pak dit niet af

➜ Doe dit: laat het kind ontdekken, opnieuw en opnieuw en opnieuw

Wil een kind 10 keer hetzelfde verhaaltje lezen? 10 keer hetzelfde liedje zingen? 10 keer dezelfde tovertruc zien? 10 keer dezelfde puzzel maken? Gefeliciteerd, je hebt een mindful kind. Ga erin mee en sterker nog: leer van deze onbevooroordeelde, verse houding van het kind.

➜ Waarom? Iedere ervaring is nieuw en vers: leer het kind niet aan om er een oordeel aan te hangen

Een kind kan een simpele activiteit, zoals het zingen van een liedje of het bekijken van een tovertruc, opnieuw en opnieuw willen ontdekken. ‘Nog een keer!' zegt het kind keer op keer. Bij het verstand van volwassenen komt er verveling op, maar voor het kind is iedere ervaring nieuw, ook al heeft het kind het al eens gedaan. Het kind geniet van een herhaalde activiteit omdat het kind in het hier-en-nu is.

Maar na twee keer hetzelfde liedje gezongen te hebben, dwingen de volwassenen het kind om het liedje als oud concept te behandelen – er moet een nieuw liedje gekozen worden. Volwassen hebben het gevoel van ‘nooit genoeg' en leggen dit helaas vaak op aan kinderen, terwijl de kinderen tevreden zijn met de eenvoud en versheid van het hier-en-nu.

In dit artikel leer je deze belangrijkste mindfulness-houding voor kinderen: om ervaringen en objecten niet te labelen als concepten – ‘Oké, dat concept kennen we nu wel, nu is het tijd voor meer andere informatie‘ – maar om ze iedere keer weer als nieuw te ervaren. Zonder oordeel en met intense vreugde als gevolg.

Tip 14 – Manage de aandacht voor het jongste kind

➜ Doe dit: Preframe je oudste dat anderen soms méér aandacht krijgen

Pre-frame je oudste dat anderen ook soms meer aandacht krijgen. Laat hem/haar simpelweg weten dat het een fijne ervaring is om ook eens het podium aan een ander af te staan.

➜ Doe dit: Redirect de aandacht van anderen ook naar je oudste

Het is herkenbaar: je gaat met je twee kinderen op bezoek bij mensen en ze zullen al hun energie aan het jongste kind geven. Wees extra alert op de aandacht-balans zodra je tweede kind geboren wordt. Vanaf het moment dat je twee kind geboren wordt, is het belangrijk dat je continu een alerte attitude hebt dat de aandacht gelijk verdeeld wordt. Redirect de aandacht van anderen ook naar je oudste.

Tip 15 – Breng kinderen bij om sociaal en zorgzaam te zijn

Leer je kinderen om eerst te geven aan een ander.

• Bijvoorbeeld het delen koekjes: laat je kind eerst anderen kiezen en eten. Dit leert kinderen om niet zichzelf centraal te zetten in het leven, maar de ander.
• Vraag dagelijks: Heb je vandaag iets behulpzaams of liefs gedaan voor iemand? Heb je vandaag iets gedeeld?

Ook bij drift- en huilbuien is het goed om niet alleen maar oog voor jezelf te hebben als mens. De pure emotie duurt geen tien minuten. Huilt je peuter? Laat hem de pure emotie helemaal uiten, maar zodra de emotie “op” gehuild is en het overgaat in drama, mag je het kind er attent op maken dat er ook anderen zijn die ook gevoelens hebben: anderen mogen ook huilen, dus er mag omdebeurt gehuild worden. “Oké, nu mag ik. Oké nu is het jouw beurt. Nee? Hoeft het niet meer?”

Tip 16 – Laat je niet meevoeren in “democratic” en “gentle” parenting

Zelfs al zou democratisch en zacht ouderschap werken… dan nog is het een slecht idee. Stel dat jouw kind opgroeit in gelijkwaardigheid en democratie, zonder besef van hiërarchie, denk je dat hij het dan makkelijk gaat krijgen in de grote harde wereld? Als hij bijvoorbeeld nederig een baan moet nemen als tegelzetter, hoe zou hij dan omgaan met de hiërarchie ten opzichte van zijn baas?

Kinderen zijn niet het centrum van het universum. Zij mogen de volwassenen niet onderbreken.

De ontwikkeling van discipline en gehoorzaamheid wordt compleet verwaarloosd bij gentle parenting. Je baas telt niet tot 3.
Is de kamer van je kind niet opgeruimd? Betaal het andere broertje om het te doen vanuit inhouding van zakgeld.

Je hoeft niet in een speeltuin te vragen: “Wil je naar huis?” Als het etenstijd is, dan is het etenstijd. Als het bedtijd is, dan is het bedtijd. Daar hoort geen dialoog in te zijn. Moeder eend begint met aanlopen zonder discussie of zichzelf te hoeven herhalen, en de jonkies lopen er achteraan.

Soms is duidelijkheid en leiding het enige wat nodig is: Sta recht tegenover het kind, breng jezelf omlaag op ooghoogte van het kind, sta dichtbij het kind, raak het kind aan, behoud de hele tijd oogcontact en gebruik je stem en energie om kalm, zeker en zonder twijfel te vertellen wat er gaat gebeuren.

Minder statements en vragen, meer instructies. We gaan A doen, daarna gaan we B doen en daarna gaan we spelen. Áls je vragen stelt, laat het dan geen open vragen zijn, maar vooronderstellingen en dubbele bindingen: Wil je de rode of groene stift? In plaats van: wil je wel of niet aan de slag?

Als ik op gelijkwaardige en democratische wijze aan een kind vraag: “Wat wil je voor avondeten?” Dan zal er chaos zijn: chocolade! Zo groeit een kind nooit op tot een gedisciplineerd mens. Er zijn natuurlijke ordes. De ouder leidt het kind omdat de ouder meer weet. Dit klinkt helemaal niet democratisch en “gentle”, en juist autocratisch. En dat is niet erg. Nog niet zo lang geleden noemden we dit: normal parenting.

Je moet de boeman zijn. Dingen moeten niet eerlijk zijn. Kinderen hebben geen rechten. Rechten zijn voor de ouders: mensen met verantwoordelijkheid. Die rechten hebben ze pas als ze uitvliegen. Het is jouw huis met jouw spullen en jouw geld.

Dit kan zelfs betekenen dat je de kinderen de autocratische leider laat zijn over het gezin, zodat ze zich kunnen bewijzen over hoe slim, capabel en gedisciplineerd ze zijn: geef gewoon één kind de leiding om iedereen klaar te maken en de deur uit te gaan, en je zult verrast zijn hoe snel het zal gebeuren.

Je moet je kinderen disciplineren en coachen, maar geen vrienden worden met ze. Dat doe je pas als ze volwassen zijn.

Een afwezige vader? Dat leidt vaak tot gedragsproblemen bij het kind. Vaders hebben van nature autoriteit, en dat missen kinderen dan. Ze worden disrespectvol naar hun moeder en ze luisteren niet meer. Autocratische ouders komen orde scheppen in het huishouden, en die orde is gewoon nodig. Zo praat je niet met je moeder. En nu luister je naar je moeder. NEE! Stil. Einde discussie. En gaan.

Vooral jongetjes hebben op een gegeven moment een harde break nodig van hun moeder, om geïnitieerd te worden in de harde grotemensenwereld. Met discipline, lijden en uitdagingen. De pijn van de barbell. Anders blijft de jongen zijn mama zoeken, vol zachtheid en liefheid. Of dan zoekt hij dat bij andere vrouwen.

De vrouwelijke warmte en zachtheid van de moeder zal verstikkend worden als dat alles is wat een man heeft. Mannen moeten zich op hun gemak voelen bij het omarmen van de kilheid van de wereld: Risico. Gevaar. Avontuur. Zware arbeid. Dit is het mannelijke levensbloed. Hierom is initiatie nodig. Een man moet minstens één keer in zijn leven volledig verbrijzeld zijn. Alleen dan kan hij weer opstaan ​​en sterk zijn.

Na het vierde levensjaar beseft ieder kind: Ik ben niet mijn moeder, dat leek maar zo door de spiegelneuronen en omdat het kind uit de buik van de moeder kwam. En voor jongens geldt dit extra: Ik ben geen vrouw. Het is tijd om naar de mannenwereld te trekken. Mannen moeten los van hun moeders De veiligheid en verzorging van je moeder verrot je. Het is materieel. Matter. Matriarchy. Op een gegeven moment moet je los van je moeder. Maak je eigen beslissingen. Niet meer luisteren naar je moeder. Zeg haar: Nee.

Je moet als kind de aanwezigheid van je vader voelen in het huis. Je moet je vader zwaar horen ademhalen op de bank, je moet hem zien gewichtheffen en je moet hem dingen zien fixen in je huis. Het is belangrijk om jongens wat vaker weg te houden van hun moeder zodra ze in de pubertijd komen.

Laat het kind zich bovendien vervelen. Niet steeds een scherm geven. Een lange autorit met niks anders dan uit het raam kijken… is veel beter dan een Ipad die de hele rit aan blijft. We verveelden ons helemaal dood op de achterbank bij drie uur rijden. In de pauzes gingen we lekker rennen. Lekker vervelen. Dat helpt bij de ontwikkeling. Niet in paniek raken als de Ipad op is voordat de reis voorbij is

Laat je kinderen in armoede opgroeien. Kleren krijgen ze gewoon 2e hands van hun oudere broertje. Geen schermen. Ga maar schaken, buiten spelen en je vervelen.

Prop ook niet het hele huis vol met speelgoed: dat zijn allemaal prikkels. Ga voor praktisch Montessori-speelgoed. En ga vooral voor weinig speelgoed. Geen afleiding.

Een Ipad in het gezin is een teken van emotionele armoede: een kind met Ipad is op dat moment sowieso niet bezig met zijn emoties.

Ik neem je graag mee in een prachtig stuk uit HP de Tijd: De pampergeneratie: verwend, gekoesterd en daardoor dóódongelukkig. Hieronder vind je een paar belangrijke stukken uit het artikel van HP de Tijd.

“Die ouders stelden ook nauwelijks meer grenzen. Hun kinderen waren de spil waar het gezinsleven om draaide, ze vormden hun levensproject. En het was alleen maar entertainment wat de klok sloeg. Terwijl ze hun kinderen van pretpark naar tropisch zwemparadijs, van paardrijden naar voetbal en van muziek- naar dansles vervoerden, probeerden ze hen zo veel mogelijk af te schermen van de boze buitenwereld en hun behoeften voortdurend te bevredigen. Eén krijs en ze kregen ijs.”

“Tegenwoordig is de structuur totaal verdwenen uit de opvoeding. Kinderen groeien op in hun eigen pretparkje, mogen alles en hun ouders houden hen voortdurend uit de wind. Negatieve dingen worden afgeweerd, alleen positieve dingen worden toegelaten in de kinderwereld. En als ze eenmaal wat groter zijn, krijgen ze fantastische mogelijkheden. Jongeren gaan tegenwoordig allemaal naar het buitenland om te studeren of te backpacken. Dat is de norm geworden. Ze nemen zomaar een gap year om een jaar lang te bedenken wat ze eigenlijk van het leven willen.”

“En toch, constateert Van der Leij, is al deze verwennerij geen garantie voor een gelukkig leven. “Ze krijgen werkelijk alle ruimte, maar toch zie je jongeren die uiteindelijk worden geslagen door een depressie of een andere psychische aandoening. Dat is de paradox van deze tijd.” Van der Leij lijkt een punt te hebben. Verontrustende cijfers over de psychische nood van jonge mensen halen de laatste tijd voortdurend het nieuws. Ruim 72.000 jongeren onder de 25 jaar zitten thuis vanwege arbeidsongeschiktheid. En 85 procent daarvan heeft te kampen met stress, depressies of een ontwikkelingsstoornis (CBS, 2015).

“Sommige ouders zijn geneigd om als hun kind een torentje bouwt, het laatste blokje zelf te plaatsen omdat ze niet willen dat het kind moet meemaken dat het omvalt. Ze brengen hun kind met de auto naar school, want ze zijn bang dat het van de fiets valt, in een regenbui terecht komt of tegen de wind in moet fietsen. Terwijl Rousseau en Kant al zeiden dat het belangrijk is dat een kind builen en schrammen oploopt in zijn jeugd. Want als kinderen geen teleurstellingen mogen meemaken, dan ontwikkelen ze geen coping skills. Dan leren ze niet omgaan met tegenslag, frustratie, boosheid, verlies, liefdesverdriet. Dat zijn allemaal dingen die bij het leven horen en waar je kinderen op moet voorbereiden. Er is tegenwoordig een groep ouders die hun kinderen niet opvoedt tot weerbaarheid. Ik heb een moeder meegemaakt die het eerste seksuele contact van haar dochter regisseerde, want het mocht geen teleurstelling worden.”

Van dit soort ouders krijgen jongeren te veel applaus, vindt Derksen, en daardoor kan er later, als ze hun eerste stappen zetten in de maatschappij, van alles misgaan. “Ze hebben telkens te horen gekregen dat ze het geweldig deden. Als ze uit school met een tekening aankwamen, vonden hun ouders die meteen fantastisch, in plaats van dat ze zeiden: oké, hij is wel leuk, maar je kunt dit of dat nog verbeteren.”

Ouders mogen wel trots zijn, vindt hij, maar niet zo trots dat kinderen het gevoel krijgen dat alles in kannen en kruiken is. “Kinderen die een applausopvoeding krijgen, denken: ik ben prima, ik hoef niets meer aan mezelf te verbeteren. Maar dan komen ze in de maatschappij terecht en dan zijn ze als tropische vissen die de Noordzee inzwemmen. Want de maatschappij is hard, en daar zijn ze niet op voorbereid. Ze gaan werken, krijgen hun eerste negatieve functioneringsgesprek en knappen af. We zien nu veel jonge mensen die een burn-out krijgen, lijden aan chronische vermoeidheid of overspannen zijn.”

Bron: dit artikel van HP de Tijd.

Het ontbreken van grenzen, discipline en duidelijkheid resulteert altijd in angst

Tip 17 – Doe de hechtingtest

Zet een kind ergens alleen, bijvoorbeeld bij een logeerpartijtje. Laat de moeder weglopen. Nu kunnen er drie dingen gebeuren:

• Gezond: het kind merkt er wat van maar speelt door.
• Ongezond: het kind heeft helemaal niet opgemerkt dat mama weg is.
• Ongezond: dat het kind meteen terug naar mama wil.

Daarom zijn logeerpartijtjes zo belangrijk.

Tip 18 – Meer opvoedtips van ons

Bekijk ook onze andere artikelen vol met tips:

• 9 NLP-Tips Voor Kinderen & NLP Kindercoaching [Pas dit toe!]
• Omgekeerde psychologie & 32 voorbeelden
• Vooronderstelling-taalpatroon: betekenis & Voorbeelden [Psychologie]

Je kunt best wel wat democratische elementen inzetten, in combinatie met omgekeerde psychologie: “Je weet toch niet hoe je dat allemaal zelf moet doen?” En als het kind dan zijn schoenen aan heeft en in zijn autostoeltje klimt: “Wauw, je wist precies wat je moest doen om je klaar te maken om te gaan en je wist ook hoe je het moest doen!”

Tip 19 – Vraag hulp in je omgeving

Vraag gerust om hulp in je omgeving. Wie in je familie of kennissenkring vind jij een goede ouder? Vraag om advies! Zo heb ik een nichtje en een dansdocent die ik geweldige ouders vind. Aan hen zal ik vaak hulp vragen.

Tip 20 – Boeken over positieve opvoeding, rustig blijven, negatieve aandacht en meer…

Hier vind je een top 10-boekenlijst met onder andere de volgende onderwerpen:

• Voel je je moe van het opvoeden?
• Wil je rustig blijven bij het opvoeden?
• Hoe doe je aan positieve opvoeding?
• Hoe ga je om met negatieve aandacht, bijvoorbeeld bij drie-jarigen?
• Hoe kun je goed luisteren naar je kind?

Psychologie Magazine schreef al een keer over positieve pedagogiek en opvoeden zonder slaan, maar boeken bieden het volledige plaatje.

Het boek ‘Onstpannen Opvoeden' van Karla Mooy is bekend van onder andere seminars, webinars, goede reviews en ervaringen. De Gordon Methode is een wereldwijd bekend boek.

Dit waren tips vol met mindfulness & NLP voor kinderen

Samengevat geven deze tips je kind vrijheid, zelfvertrouwen en levensvreugde. En jij kunt daarvan meegenieten. Op het succes van jou en je kind!